Beste lezers,

Ben zo blij dat ik haar als moeder had. Zij stond altijd klaar voor haar kinderen, niets was haar teveel. Zij wist ons altijd te vermaken, met haar was het nooit saai. Ik herinner mij nog de leuke dingen die wij deden. Bij slecht weer, picknicken in de woonkeuken. Om beurten in de mega grote teil badderen. In het weekend koekjes bakken of met z’n allen op stap, eten en drinken mee.

Toen ik een tiener was zat zij altijd bij mij tijdens heftige pijnen die maandelijks terugkeerden. Zij had alles wat je als kind in een moeder zocht. Heb veel met haar gelachen en ook serieuze gesprekken gevoerd. Heb veel aan haar wijze woorden gehad. Veel over Jezus van haar geleerd. Totdat de diagnose kanker insloeg als een bom. Ik kon het niet geloven en zat als versteend toen de artsen het slechte nieuws brachten. De laatste twee maanden van haar leven heeft zij bij mij en mijn kinderen doorgebracht. Het waren twee heftige maanden.

Ik herinner mij nog mijn verjaardag. Zij lag op haar ziekbed en ik zat naast haar. Voelde mij heel erg verdrietig die dag, omdat mijn moeder stervende was. Ik lag met mijn hoofd op haar buik, toen zij plotseling happy birthday voor mij zong. Dat moment zal ik nooit meer vergeten. Het is nu ruim 18 jaar geleden dat zij overleed. Het is een fabel dat verdriet om een dierbare slijt. Je leert ermee omgaan, maar er zijn momenten dat het verdriet je weer stevig pakt en de tranen rijkelijk vloeien. Ze is in mijn hart en daar is mijn liefde voor haar veilig en geborgen.

Koester je dierbaren en wees vooral lief voor elkaar.

Namens Forever Me

Hanna Drooduin